W sielskim i poetyckim obrazie, który Bohumil Hrabal kreśli w książce Postrzyżyny, radio, kobieta ścinająca włosy, doktor strzygący wąsa oraz krótsze sukienki w przestrzeni publicznej wystarczają, by bohaterowie zgodnie orzekli: „Oto wkroczyliśmy w erę skracania”. Filozof Paul Virilio istotę XX-wiecznej zmiany ujmie w powiązaną z mechanizacją i wojną kategorię wzrastającej prędkości[1]. Przyszłość nadchodzi szybciej. Jakie funkcje teraz – w obliczu zagrożeń epidemiologicznych i katastrofy ekologicznej – mogą pełnić nowe rozwiązania technologiczne? W jaki sposób w tej nowej sytuacji mogą odnaleźć się muzea?

Czas przymusowego zatrzymania spowodowanego koronawirusem jest czasem wyjątkowej zmiany, w którym, z jednej strony, wydarza się w muzealnictwie gigantyczny skok technologiczny, z drugiej – pojawia się przestrzeń na refleksję nad własną działalnością i zasobami. Przeniesienie aktywności edukacyjnej do internetu jest szeroko dyskutowane, natomiast ja chciałabym zwrócić się w stronę materialnej esencji muzeów – zbiorów dzieł, archiwaliów – by wskazać możliwe kierunki myślenia o edukacji i podzielić się wnioskami wypracowanymi w praktyce przy projektach edukacyjnych MOCAK-u. W mojej ocenie refleksja nad kształtem edukacji[2] i dystrybucji wiedzy powinna wyjść z bańki informacyjnej – wykroczyć poza perspektywę samych edukatorów oraz praktyków – i zwrócić się ku publiczności, a pojawiające się rozwiązania technologiczne powinny zostać wykorzystane w celu zwiększania dostępności, poszukiwania nowych grup odbiorców.